Thaiteenline-logo
home about law teens article hotline contact
 
     
 

เพื่อน

เพื่อน

 

         ใครคนหนึ่งที่ฉันฝันถึงเขา              ใครคนนั้นยิ้มเศร้าเศร้า  เขาอยู่ไหน

         ใครคนนั้นที่ฉันรักเหมือนดวงใจ       อยู่ที่ไหน…นะจันทร์…ฉันหลงคอย..

 

                …ความคิดถึงของฉัน…นั้นลึกซึ้ง…แทรกซึมอยู่ทุกหย่อมหญ้าและหยาดน้ำค้าง…ในเสียงเพลง…ในสายธาร…อ่อนหวานอยู่บนรอยยิ้มของทารก…อบอวลอยู่กับแสงแดดยามเช้า…และเริงเร้าอยู่กับภุมรินที่บินตอนกลีบกุหลาบ

                …ทุกจังหวะของฝีเท้าที่ย่างก้าวเหยียบย่ำลงบนหาดทรายอันขาวสะอาด…ในสายลม…เสียงคลื่น…แสงแดด…

                …ในหิมะที่กำลังโปรยปราย…ในสายฝนที่พร่างพรู…ในเสียงกู่ของแมกไม้ไพรพฤกษ์…ถึงแผ่นฟ้ามหาสมุทรจะกว้างใหญ่ก็ไม่สามารถจะขีดกั้นความคิดถึงนี้ลงได้…

                …จริงอยู่…ในความคิดนั้นบางครั้งก็อ้างว้าง…เดียวดาย…เงียบเหงา…และเจ็บปวด…แต่ฉันก็ได้เรียนที่จะมีชีวิตอยู่กับมันตลอดไป…เพราะความคิดถึง…คือรอยพิมพ์…คือภาพสะท้อนของชีวิตในอดีต…ถ้าความคิดถึงมันจะปรากฏออกมาทางรูปกาย…คุณก็จะเห็นมันได้จากรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าและร่างกายของความชรา…อดีตที่กรีดรอยจารึกบันทึกภาพแห่งความทรงจำลงบนชีวิตของมนุษย์ทุกคน…แต่ในหัวใจ…ความคิดถึงนั้นยังสดใสอยู่เสมอ

                …ลมหนาวพราวพรู  ดูดุจเสียงกู่ของฤดูกาล…ปีเก่ากำลังจะกลายเป็นอดีต…และปีใหม่กำลังใกล้เข้ามา…ทุกๆ ปีที่ฉันคิดถึง…

                …ฉันมีคนรักที่ต้องคิดถึงมากเหลือเกิน…จนบางครั้งอยากแบ่งภาคของตัวเองออกมาให้ได้พอเพื่อจะได้แจกจ่ายให้ทุกคนอย่างทั่วถึง…แต่จนใจที่มีเพียงกายเดียว…หัวใจเดียว…แต่กว้างใหญ่ด้วยสายธารแห่งความคิดถึงอันจะสุดสิ้นลงก็ต่อเมื่อวันสุดท้ายของลมหายใจ

                …บุคคลที่ฉันคิดถึงมากที่สุดในชีวิตตั้งแต่เด็กมา คือ  แม่…เพราะลูกทุกคนใกล้ชิดกับแม่มาก…ส่วนพ่อนั้นความคิดถึงเป็นภาพที่ลางเลือน  ยากแก่การที่จะลำดับ…จึงค่อนข้างห่างไกลในความคิดถึง…

                …แม่คือแม่  คือพ่อ  คือพี่  คือเพื่อน  คือครู  คือหมอ   และคือผู้รับใช้ให้ความสุขกายสบายใจ  ให้บทเรียน ให้กำลังใจ ให้ทุกๆอย่างที่ชีวิตฉันต้องการ…มากกว่านั้นคือให้ความรักในมนุษย์ด้วยกัน…เพราะฉะนั้นฉันจึงรักแม่มากที่  รองลงมาคือพี่และน้อง…ปีใหม่ทุกปีแม่จะตื่นขึ้นหุงข้าวเตรียมอาหารไว้ให้ลูกๆ ใส่บาตร…ถ้าลูกไม่อยู่แม่จะใส่บาตรแทนลูกๆ  เสมอ…บุญนี้แม่ทำไว้เพื่อให้ลูก…

                …ตั้งแต่เด็กมาถ้าจะนับแล้ว  ฉันมีเพื่อนอยู่มากมายเหลือเกิน  เพราะการที่ต้องโยกย้ายเปลี่ยนแปลงที่อยู่ที่เรียนที่ทำงานทำให้ไม่สามารถจะนับจำนวนเพื่อนได้…แต่ละปีแต่ละที่มีความหลังให้ต้องคำนึงถึงและมองย้อนกลับไปด้วยความประหลาดใจ…นับตั้งแต่เรียนจบมาแล้ว ชะตาชีวิตให้หันเหวิถีทาง  ทำให้ไม่เคยมีโอกาสฉลองปีใหม่กับใครที่ซ้ำหน้ากันเลย

                …บนเส้นทางที่โดดเดี่ยวและเดียวดาย…ฉันยังเดินต่อไป…การพลัดพรากจากสิ่งที่รัก  จากคนรักและจากเพื่อนรัก…เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจนหัวใจชาชิน…

                …ฉันเคยเป็นโรคกลัวความรักอยู่พักหนึ่ง…เพราะความตายได้ฉุดกระชากเอาบุคคลที่รักที่เคยใกล้ชิดไปต่อหน้าต่อตาในเวลาไล่เลี่ยกันหลายคนจนตั้งตัวไม่ติด  “อะไรที่เคยคิดว่าจะทนไม่ได้ก็กลายเป็นไม่มีอะไรที่ฉันจะทนต่อไปไม่ได้…”

                …เพื่อนๆ   ที่รู้จักรักใคร่เคยเล่าเรียนอยู่ด้วยกันที่เมืองนอกนั้นมีหลายชาติ หลายภาษาทั้งเอเชียและยุโรป เกือบจะทั่วมุมโลกเพราะความห่างไกลบ้านทำให้มีหัวอกเดียวกันได้ใกล้ชิดสนิทสนมได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขผจญภัยในป่าเวลาไปแค้มป์ก็หลายครั้ง  ได้เคยกอดคอร้องเพลงอำลาทั้งที่น้ำตานองหน้ากันมาก่อน  แล้วก็ต้องแยกย้ายกันกลับบ้านเมือง

                แรกๆ  ก็เขียนจดหมายติดต่อส่ง  ส.ค.ส.  กันเป็นประจำ  นานไปต่างก็เติบใหญ่มีครอบครัวมีความรับผิดชอบต่อชีวิตต่อสังคมรอบตัวมากขึ้น  ทำให้การติดต่อห่างเหินกันไปนานๆ  เวลาไปค้นภาพเก่าๆ  มาดู  นั่งดูไปคิดไปหัวเราะร้องไห้อยู่คนเดียว…ถึงกาลเวลาจะผ่านไปสักเท่าใดความคิดถึงยังอุ่นซึ่งอยู่ในหัวใจ…ฉันชอบเก็บเอาภาพชีวิตที่สดใสเหล่านั้นมาคิดใหม่เสมอ…

                …เมื่อกลับมาบ้านก็ทำงานกับคนต่างชาติหลายปี  มีการหมุนเวียนเปลี่ยนเข้าออกกันอยู่เสมอ…เป็นประสบการณ์ในชีวิตภาพที่สอนให้เราเป็นผู้ใหญ่มีความเข้าใจในกันและกันอย่างถ่องแท้…อันน้ำใจตไมตรีและความเป็นมิตรสนิทที่แท้จริงนั้นเกิดขึ้นได้แม้ในระหว่างคนต่างชาติต่างภาษา…เพราะความเข้าใจนั้นเกิดจากหัวใจที่ติดต่อถึงกันได้  โดยไม่จำเป็นต้องอธิบาย…

                …ความรักระหว่างเพื่อนที่แท้จริงเป็นความรักที่บริสุทธิ์มั่นคนกว่า

 
 
  Counter 203,495
 
 
© 2012 Thaiteenline. All Rights Reserved. หน้าหลัก | ความเป็นมา | กฎหมายเด็กและครอบครัว | วัยรุ่นอยากรู้ | บทความวัยรุ่น | ฮอทไลน์เคลื่อนที่ | ติดต่อเรา